Vanochtend was ik me weer bewust van het feit dat honden meer nodig hebben dan alleen lichamelijke activiteit. Wij hebben Scott, een hulphond, voor een tijd in huis omdat hij zich nogal opwindt als hij andere honden ziet. Hij vindt het ook moeilijk om zich te concentreren op het volgen. Nu ik het rustiger heb op de opleiding kan ik mij meer met zijn training gaan bezig houden.Het eerste dat ik gedaan heb is hem gek maken van bal en knuffeltje. De bal is lekker om achteraan te rennen en lichamelijk moe te worden. De knuffel gooi ik regelmatig in de berm of struiken tijdens de wandeling. Hij mag hem dan gaan zoeken. Zijn staart gaat enthousiast heen en weer en hij houdt mij tijdens het wandelen nauwlettend in de gaten. In de hoop dat ik hem weer ben ‘kwijtgeraakt’. Je ziet zijn neus en hersens overuren maken en langzaam zie je hem heel erg moe worden. Vanochtend ging hij spontaan liggen langs de weg. Te moe om nog te rennen, maar zijn snoet straalt grote tevredenheid uit. Alleen met lopen en ballen bereik ik dit punt niet.
Deze tevredenheid en rust heb ik nodig om zijn probleem aan te kunnen pakken. Voor hem hoop ik op succes.
Update: inmiddels is Scott onze eigen hond geworden en zit diep in ons hart