Huub en ik en ik en Huub.. en Mirjam.
Mirjam vroeg me iets te schrijven over mijn ervaring met de training. Dat doe ik graag, want ik ben blij met het resultaat.
Aanleiding tot mijn aanmelding
‘Je hebt je hond niet onder controle,’ was het commentaar van de hondenbezitters om me heen.
En dat kon wel eens kloppen, want ik ben een blije chaoot. Toch voelde ik me schuldig, want een hond heeft consequent strakke leiding nodig, zeggen ze.
‘Zo’n training is kicken,’ vertelde een collega,’we lieten de honden zitten en liepen zelf naar de overkant. Mijn hond en nog eentje bleven als enige tot het eind toe keurig op de lijn. Moet je nagaan over een heel voetbalveld!’
Nou, daar hoefde ik al helemaal niet aan te beginnen.
Mijn Huub is een zwerfhond uit Turkije en heeft daar waarschijnlijk de nodige avonturen beleefd. Hij is twee jaar oud en is een bange, schrikachtige reu.
Toch oogt hij rustig. Aan de lijn is hij voorbeeldig, los gaat hij zijn eigen gang.
Dat betekende vaak wachten tot meneer klaar was met jagen in konijnenburchten.
Zodra hij iets in zijn neus had, was hij onbereikbaar.
Passerende honden waren vaak leuke speelmaten, maar ook kon hij er woedend bovenop springen.
Wandelaars ging hij voor staan blaffen. En soms ook niet.
Ik kon er geen peil op trekken.
Bezoek, harde en/of drukke praters, bleef hij naar grommen.
Zo, achter elkaar opgesomd, lijkt het ernstig, maar dat was het niet, want het ging ook wel eens weken achter elkaar helemaal goed.
Ik hoopte dat het met het ouder worden over zou gaan.
Toen beet hij een vrouw. Niet met een killersmentaliteit, maar met een stevige hap. Haar broek was nog heel, maar ze had twee wondjes.
Dit mocht niet uit de hand lopen. Ik moest naar een gedragstherapeut.
Via Google kwam ik bij Mirjam Beijer. Het telefoongesprek voelde goed en ik had meteen een afspraak. Daar was ik blij mee, want ik durfde Huub niet meer los te laten. Ik voelde me rot, dat ik hem niet onder controle had. Een jonge hond als hij moest rennen, zijn energie kwijt en nu zat hij aan de lijn.
De training
‘Je hebt je hond niet onder controle,’ veranderde in
‘Je moet je hond beschermen tegen situaties waarin hij zelf (vaak niet de beste) beslissingen neemt.’
‘Jij bent de baas,’ veranderde in
‘Jullie zijn beiden belangrijk, maar jij bent degene die hem beschermt in vervelende situaties.’
‘Jullie zijn een leuk goed stel!!’
Hoera!!
‘Jullie zitten beiden op een eilandje hier aan de koffietafel. Hij wil weg en jij zit hier met mij te praten.’
Tja, daar moest ik nog wat mee, maar dat kwam in de volgende lessen aan de orde. Oogcontact was het sleutelwoord!
‘Let de komende weken eens op hoe hij reageert.’
Gapen, ontdekte ik, dat hij gaapt als ik hem met beide handen bij zijn kop vastpak en een knuffel geef. Niet meer doen.
En meer. Mijn insteek werd anders. Ik ging meer op de reacties van Huub letten en haakte daar beter op in. En gelukkig hoefde ik geen baas te spelen en hem onder controle te houden. Ik moest hem beschermen tegen zijn angst.
Met meer zelfvertrouwen hield ik hem aan de lijn in het drukke wandelgebied en liet hem los op een stille overzichtelijke laan met kale akkers.
En ik verbaasde me erover, dat hij nu al meer en dichter bij me bleef.
Wat lichaamstaal kan doen!
Kwamen we een wandelaar tegen, dan hield ik hem naast me aan de lijn.
Los, op de laan, liep ik gewoon het veld in om op een voor Huub veilige afstand van de gevaarlijke wandelaars te blijven. Vermijden mag!! Tsjonge, eindelijk.
In de volgende ontmoetingen met Mirjam leerde ze me Huub beter te begrijpen.
Ik was gewoon hem aan te lijnen en dan met ‘Kom op. Let’s go!’ op stap te gaan.
Nu loop ik even achter hem aan. Laat hem snuffelen, kijken, poot optillen, nog weer snuffelen, nog meer kijken naar die man die zijn auto aan het wassen is, dat vliegtuig dat overvliegt, dat kind dat schreeuwend voorbij fietst.
Pas als hij uitgekeken is en oogcontact maakt neem ik de leiding en zeg:’Kom Hubie, we gaan.’
Mirjam werkte met het materiaal wat voor handen was. Een opluchting voor de hond en de baas.
Ik hoef geen baas te spelen en Huub hoeft geen pootjes te geven. Kunstjes zijn niet nodig. We snappen elkaar wel.